Przechowywanie w pokoju dziecka - cz.1

Jako że marzec w moim domu zazwyczaj upływa pod znakiem porządków wiosennych i przesadzania roślin, najbliższe zapiski będą głównie o tym. Na początek podzielę się z Wami organizacją miejsca w pokoju mojej Pchełki (lat 2,5).

SZAFA

Jeżeli  w pokoju Twojego dziecka jest szafa, to wykorzystaj ją maksymalnie (piszę ‘jeżeli’ bo często w pokojach małych dzieci widujemy jedynie komody czy bieliźniarki).

Małe ubranka naszych pociech wywieszone na wieszakach, nie wykorzystują w pełni przestrzeni szafy w części z drążkiem.

Idealnym rozwiązaniem byłoby zrobienie półek, ale jeśli nie ma takiej możliwości lub nie chcesz inwestować w przeróbkę szafy, zainwestuj w organizer.

(źródło)                                                                             (źródło)                                                                           (źródło)

Na rynku się od nich roi, nie są drogie, za to dostępne w najróżniejszych rozmiarach, materiałach i kolorach. Mocowane na rzepy, są niezwykle łatwe w montażu. Idealnie wykorzystują przestrzeń pod drążkiem, i dają nam zdecydowanie łatwiejszy dostęp do ubranek niż np. pudełka stawiane jedno na drugim na dnie szafy.

W pudełkach natomiast można przechowywać mniejsze elementy garderoby dziecięcej. Ja używam ich do chomikowania dodatków sezonowych typu czapki, kapelusiki, rękawiczki czy apaszki.

A skoro już o pudełkach mowa, to jeszcze kilka słów o tych naprawdę dużych. Ja swoje, w poprzednim mieszkanku, umieściłam na górze szafy, wówczas każdy centymetr miejsca do przechowywania był na wagę złota.

Obecnie są w tym samym miejscu i pełnią rolę ‘poczekalni’.

Trzymam w nich wszystkie ubranka, które zostawiam po starszym dziecku z myślą o młodszym. Idealnie spisują się do tego worki próżniowe, które zabezpieczają ciuszki i pozwalają zaoszczędzić masę miejsca. Wystarczy opisać przedział wiekowy spakowanych ubranek, a potem już tylko wypakowywać według kolejności.  

Pozostałe pudła zajmują zabawki. Zapytacie: zabawki w miejscu tak niedostępnym dla dzieci? Właśnie dlatego… :) Z czasem przekonałam się jak pomysłowe jest chowanie przed dziećmi części ich zabawek po to, by po dłuższej rozłące z nimi, na nowo miały frajdę z zabawy.

Kiedyś dzieci miały kilka zabawek nowych i kilka tych przechodzących wiekowych. Bawiły się nimi i szanowały by np. liczne młodsze rodzeństwo również mogło skorzystać. Jak to mawiała moja ciocia – ‘było biednie ale wesoło’. :) Dzisiaj dzieci nie powinny narzekać. Półki sklepowe się uginają, rozpiętość cenowa duża, do wyboru – do koloru. Zasypywane prezentami przez najbliższych nie mają czasu, by nacieszyć się każdą zabawką, szybko się nimi nudzą, nie rozumieją ich wartości, nie mówiąc już o tym, że niejednokrotnie zwyczajnie ich nie szanują. 

Dlatego jeśli możesz, znajdź miejsce by schować część z nich, a po kilku miesiącach będą dla Twojego dziecka niczym nowe, a do izolatki możesz wówczas wrzucić te, które już się znudziły. :) 

ŁÓŻKO

Jeżeli pod dziecięcym łóżkiem masz wolną, niewykorzystaną przestrzeń, a cierpisz na niedobór schowków – wykorzystaj ją. I tutaj znowu dowolność. Kosze, szuflady, pojemniki plastikowe w najróżniejszych cenach, czego dusza zapragnie.

(źródło)

(źródło)

 Ja znowu wybrałam pudła. Są zamykane, lekkie, dostępne w ciekawych kolorach i wzorach, a przy tym, są chyba najtańszym z wymienionych przeze mnie rozwiązań. Trzymam w nich narzuty, kocyki, dodatkowe podusie oraz najróżniejsze tekstylia lalek mojej Pchełki.

Ale się rozpisałam.

Jeśli ktoś dobrnął do końca, to zapraszam jeszcze jutro na drugą część wywodu, bo jak wiadomo dzieci, to temat rzeka. :)

…i jeszcze jedno. Moje zdjęcia w tym poście nie są w kolorze, by nie odwracać uwagi od sedna sprawy pstrokatą garderobą mojej córki, ale oczywiście kolory w pokojach dzieci są mile widziane. ;)

C.D.N. ...

Basia

Rośnie mi zielone

Grubosz, nazywany przez wszystkich drzewkiem szczęścia to wyjątkowo odporna na moje zaniedbania roślina. Nie bez powodu się tak nazywa, bo niewątpliwie ma wielkie szczęście, że przetrwała w moim domu. :) Nie wymaga wielkiego zaangażowania i dzięki Bogu, bo susze i powodzie jakie funduję moim roślinom, wiele z nich już zabiło. Delikatne kwiaty nie mają przy mnie szans na przetrwanie. Nie mam ręki do roślin i nic na to nie poradzę, ale lubię je, więc nie brakuje ich w moim domu. Jednak zostały już tylko te, z bardzo silną wolą przetrwania, które przez lata nauczyły się żyć ze mną pod jednym dachem. 

 Jako że czasem mam przypływ czułości również do moich roślin, postanowiłam w godnych warunkach rozmnożyć moje 'szczęśliwe' drzewko. Maleńkie sadzonki znalezione w ziemi dostały swój kawałek ogródka i zdecydowanie więcej światła. Tak - znalezione, bo kto ma to drzewko wie, że samo świetnie sobie radzi z rozmnażaniem. Wystarczy, że listek upadnie na ziemię i przy dobrym położeniu, po niedługim czasie się ukorzenia. :) 

Jak przesadzę na wiosnę drzewko - matkę, to młode wrócą do korzeni, na razie regularnie dostarczam im wody i sumiennie DBAM. :) 
To takie postanowienie noworoczne, że zacznę dbać o moje rośliny, więc zobaczymy. 
Mało tego, w ramach akcji 'wiem co jem', zamierzam na wiosnę wysiać ulubione zioła na potrzeby swojej rodziny. Co z tego wyjdzie - nikt nie jest w stanie przewidzieć, jak na razie nasionka wszelakie zakupiłam i z pewnością podzielę się z Wami etapami prac.

A tutaj jeszcze jedno małe zielone, które całkiem szybko mi rośnie - moje młodsze dziecię.
...i fota z cyklu: 'matka, daj już spokój z tymi zdjęciami' :)

Pozdrawiam Was zielono,

Basia

Babeczka na zewnątrz - Chorwacja

Dzisiaj będzie krótko i nie na temat :) 

Przeglądając zdjęcia z Chorwacji (w poszukiwaniu foty kamyków na potrzeby 
poprzedniego posta), trafiłam na kilka fajnych kadrów i byłabym egoistką, 
gdybym się nimi nie podzieliła z Wami. 

Ale żeby nie było tak całkiem OT, będzie to dosłownie szczypta lokalnej architektury.

  Chorwację kocham za przejrzystą wodę, lawendę, gościnność 'tubylców', słodziutkie nalewki figowe i drzewka oliwne... Za znośne letnie temperatury, przystępność cenową 

i w dalszym ciągu mnogość dzikich miejsc, gdzie przepiękna przyroda, 

nietknięta ręką turystów, zadziwia i cieszy oko.

Może ten mój krótki wspominajkowy post zainspiruje kogoś 

do wyboru tego kraju jako celu na najbliższy urlop. :)

Zrobiło się Wam jeszcze cieplej w ten i tak już mało zimowy dzionek? :)

Pozdrawiam

Basia  

Kamienie nieco mniej szlachetne

Jakiś czas temu, będąc z rodzinką na wakacjach, odwiedziłam małą lokalną art-galerię. Zakochałam się wówczas w obrazku stworzonym przez jakiegoś miejscowego artystę. Urzekła mnie jego prostota, minimalizm i fakt, że powstał jedynie z darów natury i wyobraźni. Musiałam go mieć!

Niestety cena nie była już taka urzekająca. W przeliczeniu na PLNy to było ok. 170zł. 

Może gdyby nie był to ostatni dzień urlopu... Może gdybym podczas tego pobytu wydawała mniej na lody... A może gdybym więcej zarabiała...? :) 

Z drugiej strony przecież, nie był zrobiony z niczego,  

co nie byłoby dostępne na wyciągnięcie ręki. (jak pomyślała - tak zrobiła ;) 

Zgarnęłam do woreczka na plaży trzy garście kamyków oraz kilka wytrawionych przez morze patyczków i tak powstała moja wersja tej wakacyjnej pamiątki, za bagatelną cenę dobrze nam wszystkim znanej ramki. :)

A że kamyków zostało mi jeszcze sporo, mam już pomysły na następne obrazki.

Oby tylko nie musiały znów czekać 1,5 roku od pomysłu do wykonania, 

bo ze mną to różnie bywa. :)

Pzdr, Basia! :)

Klamociarnie, second handy i babcine strychy...

Oj, zaraziłyście mnie babeczki... 

Słabość do staroci nabyłam z wiekiem (chyba stare do starego ciągnie ;). A tak poważnie, to minął mi okres młodzieńczego minimalizmu i z szacunkiem zaczęłam patrzeć na wiekowe, nadszarpnięte zębem czasu przedmioty, które można ustawiać po kątach, by nie zaznać nudy przy sprzątaniu. Czasem starzeją się z godnością i cieszą oko swoim oryginalnym wyglądem, a czasem tylko nadanie im drugiej młodości, jest dla nich ratunkiem od całkowitej destrukcji. Niejednokrotnie, wyparte przez pachnące nowością przedmioty, pełnią w naszych domach jedynie rolę dekoracyjną, ale potrafią idealnie wpisać się we współczesne wnętrze, by jeszcze bardziej nadać mu wyjątkowego charakteru. Wyjątkowego, bo każdy staroć kryje za sobą jakąś historię i to w nich jest najbardziej pociągające. 

Ale do czego zmierzałam. Podczytując blogi wnętrzarskie zaobserwowałam, że na wielu występuje zjawisko szperactwa. Targi staroci, klamociarnie, babcine strychy i zapomniane piwnice są miejscami pożądania wielu kobiet, studząc tym samym mocno potrzebę zygzakowania po galeriach handlowych, w pogoni za najnowszą kolekcją. Może to epidemia, choroba zakaźna przenoszona drogą hmmm... elektroniczną, :) jednak cieszy serducho, bo im więcej szperaczy, tym więcej zapomnianych przez świat przedmiotów, znajdzie swój nowy dom i jeszcze raz dostanie swoje 5 minut.
Sama ostatnio mam dziwne objawy, gdyż coraz częściej bywam w miejscach, gdzie mocno wieje przeszłością. Diagnoza - ZARAŻONA! :)

PS: w dzisiejszym poście udział wzięła niciarka, która ma więcej lat niż ja i aż prosi się o drugą szansę. Jest duża i pojemna, i mam już wizję jak powinna wyglądać, jednak za każdym razem jak sobie pomyślę o ilości szlifowania, to od razu sobie przypominam ile innych ważnych rzeczy mam do zrobienia. :)

Pojawiły się również młynki, które mieszkają w mojej kuchni od lat. Teraz kuchnia przeniosła się pod inny adres, a w ślad za nią one. I pomimo że jeden z nich (metalowy) jest już mocno zamortyzowany, nie planuję się z nimi rozstawać, bo mam je po babci.

Do zdjęcia załapała się również Pchełka, która ku przerażeniu mojego A. z nieukrywaną fascynacją przygląda się warstwie kurzu na niciarce prababci. Moja krew. :) 

Pozdrawiam,
BB.

"Piątek czternastego" (lutego)

14 luty - szumnie nazywany świętem zakochanych dzień, w którym zazwyczaj sporo się dzieje. Gdzie się człowiek nie obróci - czerwono. Wszelkie otaczające nas przedmioty przybierają kształt serca, z radiowych głośników sączą się pościelówy, że już nie wspomnę o masowo obleganych restauracjach i knajpach, w których to serwowane są zazwyczaj dania-afrodyzjaki i kolorowe drinki o wymyślnych seksualnych nazwach. I to wszystko po to, by zasygnalizować światu że jesteśmy zakochani...? 

Oj, nie jestem zgorzkniałą babą, która po kilku latach małżeństwa zatraciła już ten romantyczny fragment swojej natury. Wbrew przeciwnie. Z biegiem lat bardziej dojrzale podchodzę do tematu i osiągnęłam już etap, w którym wychodzi się z założenia, że nasze uczucia nie potrzebują swojego święta żeby je celebrować. Bo czy kwiaty otrzymane bez okazji nie pachną ciekawiej? Czy wolny czas, wysupłany w połowie tygodnia na wspólny spacer nie cieszy bardziej? 

Życzę wszystkim, żeby Wasze serducha były 'gorące' codziennie, 

przez okrągły rok, a drobne oznaki sympatii nie były wymuszane 

tylko tą konkretną datą w kalendarzu. ;)  

Basia B.

Z tęsknoty za latem

Jeszcze niedawno goniłam z aparatem pierwsze promienie wiosny, 

a wczoraj za oknem zima znów pokazała swoje najmniej urokliwe oblicze. 

Temperatura około zera i śnieg z deszczem nie nastrajają pozytywnie.

Jednak jakiś wewnętrzny bunt przeciw depresyjny kazał mi zająć się czymś, 

co odwróci moją uwagę od aury panującej na zewnątrz. 

I tak oto zrobiłam sobie ptaszki. :)

Na podobne natrafiłam swego czasu w sieci, kosztowały 69,- sztuka, ale chyba były z kamienia. Moje są z masy papierowej i solnej, i mimo że kosztowały grosze, 

prawie nie odbiegają wyglądem od tamtych. :)

Przepis znalazłam na House of Art i nieznacznie go zmodyfikowałam. 

Wolę takie trochę bardziej ascetyczne. 

Poza tym nie miałam pod ręką małych deseczek więc podstawy zrobiłam z masy solnej.

Teraz stoją dumnie w sypialni i przywołują na myśl ciepły, letni, 

wręcz wakacyjny klimat.

Przetrwałam kolejny dzień zimy - cel osiągnięty!

Pozdrawiam,

Basia

Gra w światło-cienie

Dzisiaj mamy piękny zimowy poranek. 

Słońce zlizało już delikatny, poranny szron i zawitało do mojego domu, 

by na chwilę odbić na ścianie swoją buzię... 

Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam te słoneczne 'malowidła'. 

(podobnie ja te, które zostawia mróz). 

A że zima jak na razie nas oszczędza, przy śniadaniu mogę cieszyć rozespane oczy takim widokiem...

Dostaję wówczas energetycznego kopa. 

Do tego gorąca 'mała czarna' i mogę funkcjonować na pełnych obrotach 

(chociaż jak na razie tylko jako pełnoetatowa mamuśka :). 

No cóż, jestem ładowana na energię słoneczną, a moje akumulatorki już błagają o wiosnę.

Swoją drogą cieszę się, że jeszcze nie wszystkie ściany w domu zostały w pełni zagospodarowane 

i jest w nim miejsce dla takich 'obrazków'.

Basia

Młodszy braciszek

W ubiegłym roku, mniej więcej o tej samej porze, dowiedziałam się że po raz drugi zostanę mamą, tatuś po raz drugi tatusiem, a moja mała Pchełka będzie miała młodsze rodzeństwo. Ta informacja sprawiła, że rok 2013 był dla nas przełomowy. Na jesień nie tylko pojawił się nowy członek rodzinki, ale również na chwilę przed jego narodzinami wprowadziliśmy się do nowego, większego mieszkania.

Wcześniej długo szukałam, wybrzydzałam i kręciłam nosem, ale gdy w brzuszku zaczęła rosnąć fasolka, moja potrzeba uwicia gniazdka o odpowiednim metrażu, urosła do rangi priorytetu. Moje działania przybrały na intensywności i JEST!! - wymarzone, wytęsknione, większe M.
O związanych z tym formalnościach, stresach i remontowych poczynaniach szalonej 'ciężarówki' pewnie jeszcze coś kiedyś wspomnę, a dzisiaj przedstawię Wam jedynie stan osobowy mojej rodzinki.
Tak więc...
jest Pchełka - dumna starsza siostra, która ma 2,5 roku i niezdiagnozowane ADHD, :)
jest Myszaczek - uśmiechnięty, kudłaty chłopczyk, któremu leci już czwarty miesiąc,
jest Pan A. - zwany dalej Tatusiem (swoją drogą, też tak macie drogie Mamy, że z dniem pojawienia się pierwszego dziecka, Tatuś traci 'prawo' do korzystania ze swojego imienia czy też statusu 'mąż' i jest 'tatusiem' dla wszystkich łącznie z Wami? :)
i jest też moja skromna osoba.
Urządzanie pokoju dziecięcego to istna frajda, ale jak na razie Myszaczek dostał tylko kącik w sypialni rodziców, więc pole do popisu było odpowiednio mniejsze.

tak wiem, kolor ścian nie jest zbyt oryginalny jak na małego mężczyznę, ale na swoją obronę mam tylko to, jak już wspominałam, że Myszaczek tylko przejściowo jest w naszej sypialni, którą z zamysłem chciałabym urządzić w marynistycznym klimacie, i stąd ten błękit. 

Pomimo to, zdecydowanie bardziej jestem zwolennikiem neutralnej kolorystyki aniżeli szufladkowania dzieci pod kątem płci i kolorów. Na szczęście te czasy mamy już za sobą.

Jeszcze wiele tygodni upłynie zanim mój mały Skarbik 'zamieszka' w swoim pokoju, a sypialnia zostanie w pełni ukończona i zyska więcej prywatności ku uciesze rodziców, ale jak na razie zdążyłam polubić już poszarpane noce i gaworzenie o poranku. :)

A tak z innej beczki... Pamiętacie moje hiacynty? 

Jeden z nich również powinien wystąpić w tym poście, bo też ma młodszego brata ;)

Wszystkie bogato obrodziły kwiatuszkami i pachną nieziemsko. Żałuję, że bloger nie ma opcji przekazywania czytelnikom zapachu, bo chętnie podzieliłabym się nim z Wami. Albo lepiej nie... taka opcja byłaby zgubna dla mojej wagi po przeglądaniu blogów kulinarnych. ;) Ps: pozdrawiam wszystkie kulinarnie utalentowane blogujące babeczki!

...i resztę świata też!

Basia B.

Co kryje wnętrze babeczki

Tytułowa babeczka to żona i mama. To osoba cierpiącą na syndrom niecierpliwych rączek i chroniczny brak czasu. Tytułowa babeczka to JA. Mam na imię Basia i w myśl zasady "brakuje Ci czasu to znajdź sobie dodatkowe zajęcie" zaczęłam pisać bloga. ;)

Fotograf ze mnie nieszczególny, dekorator wnętrz też niekoniecznie, więc musicie mi wybaczyć amatorszczyznę, a ja dołożę wszelkich starań, żeby to, co Wam będę 'serwować' było zjadliwe i strawne :)  Mimo tych ułomności chciałabym podzielić się z Wami częścią mojego świata. Otaczającą rzeczywistością - widzianą moimi oczami,  Domem - który tworzę z moją rodziną, a który urządzam własnymi rękami, a jak czasem coś tymi rękami stworzę, chciałabym Wam to przedstawić dla inspiracji lub chociażby dla konstruktywnej krytyki.
Lubię interesujących ludzi, ciekawe wnętrza i przedmioty z duszą. Lubię gdy rzeczy, które mnie otaczają są nie tylko ładne, ale również na skutek dłuższego przebywania ze mną nabierają indywidualnego charakteru. Nie wiem tylko, czy one też to lubią. :)

A skoro już mowa o tym co ładne, to pokażę Wam co przyniosłam wczoraj do domu. Za oknem ponura mgła, a w domu zagościła odrobina wiosny.

Jak znajdę dziś chwilkę to muszę je przesadzić i zrobić w pokoju kącik dla tej wczesno-wiosennej aranżacji. Już nie mogę się doczekać aż przywdzieją swoje kolorowe sukienki. Ja wiem w jakim kolorze zakwitną, a Wy zgadniecie? :)  

Pozdrawiam cieplutko,
Basia B.