Co nas nie zabije, to nas wzmocni

...i znowu przyszło mi zmierzyć się z natarciem wirusów paskudnych. 

By nie śpiąc pół nocy, drugie pół śpiąc czuwając, tulić i kołysać, nucić melodię z reklamy, 

bo spokojna i akurat pierwsza mi do głowy przychodzi. By drżącą dłonią mierzyć temperaturę ciepłych główek i grubo po północy wybierać, z pękającej już w szwach apteczki, odpowiedni medykament. I w dzień ze wzruszeniem patrzeć jak moje małe noski, 

przyklejone do szyby, obserwują dzieciaki szalejące na górce pod blokiem, 

na pierwszym w tym roku białym puchu. 

...i pytacie mnie jak ja to robię, w sensie że dom, że praca, że blog... 

Już śpieszę by rozwiać wątpliwości.
Blog kuleje, w domu piętrzą się obowiązki, a ja osiągam coraz lepsze wyniki 

w eliminowaniu snu ze swojego dziennego zapotrzebowania. :)

A niech tam! 

Niech ta zima/nie-zima już sobie idzie i zabiera ze sobą wszystkie choróbska. 

Bo w moim domu już pachną hiacynty, i to mnie napawa optymizmem. 

A banerek motywujący już sobie zmalowałam. ;)

Jeszcze miesiąc temu za pomocą tej tabliczki wołałam o śnieg. 

O ironio! :) 

A jak Wam upływa styczeń? 

Mam nadzieję, że nie tak jak nam, pod opieką służby zdrowia.

Trzymajcie się!

B.